De laatste loodjes.....

Bon nochi,

Zoals de titel al zegt; de laatste loodjes zijn ook voor ons aangebroken. Over 5 weken zitten we al in het vliegtuig naar het koude Nederland. We kunnen ons hier de eerste dag nog maar al te goed herinneren; hoe-in-vredesnaam gaan wij deze hitte een half jaar volhouden? But we almost survived, yes!

Ik zal maar eerst even beginnen over de afgelopen maand, welke echt voorbij is gevlogen. Nadat mijn ouders weer terug waren in Nederland is de tijd echt omgevlogen - je zit echt zo ontzettend snel weer in je normale werkritme. Al was dit ritme niet voor lang, want 2.5 week na het vertrek van mijn ouders- stonden de volgende alweer voor de deur. Jawel; Peter en Wendy aus das verre Velden.

Maandag 31 augustus hebben hun ook voet gezet op Arubaanse bodem. Natuurlijk was ook dit weer een ontzettend leuk weerzien. Killian en ik hadden het beide zo op stage geregeld dat we een aantal dagen extra vrij konden hebben. De dagen stonden voornamelijk in het teken van lekker bijkletsen, lekker aan het strand liggen en vooral veel snorkelen. We hebben samen heerlijk en gezellig gegeten en voor degene die weten waar we het over hebben; ook de tomatensoep was weer zoals altijd om te smullen.. We hebben natuurlijk ook een bezoekje aan de casino gebracht, waar we ontzettend veel winst hebben gemaakt... (dit is natuurlijk een grapje...) Eerder die dag hebben we op het resort meegedaan aan een bingo met eigenlijk het idee 'we gaan never nooit iets winnen' .. maar ja, na 4 spelletjes waren we niet meer zo enthousiast en hadden we niet echt het idee dat we nog wat konden winnen; maar jawel hoor, het laatste spelletje. waarbij je dus je hele bingokaart vol moest hebben; IK HAD HET GEWOON, DE HELE KAART VOL VOL VOL !! Even een vreugde dansje, echter kwamen we erachter dat 3 andere ook hadden gewonnen, dus moest het enorme geldbedrag gedeeld worden.. Daar stonden we dan met $20... Maar goed; we hebben gewonnen, dat was al heel iets. 's avonds hebben we dan ook dit geld verspeeld in de casino.. Killian had nog een extra dagje vrij en ik moest helaas weer an die arbeit.. Ze hebben toen een jeep gehuurd en zijn het hele eiland rondgereden. Ik was eigenlijk wel blij dat ik niet mee kon, de vorige keer ben ik goed ziek geweest van het jeep ritje.. Ook voor Killian begon toen het 'normale' leven weer, gewoon weer werken. In die week die daar op volgde zijn we natuurlijk op onze vrije dag wel nog gezellig met z'n alle naar het strand gegaan. Helaas stond 11 september de vlucht weer gepland en waren we weer alleen op het eiland.. Nou ja, alleen... geen familie in de buurt, laten we het daar op houden ;)

Ik kreeg van stage nog een ontzettend leuk berichtje, #not... Ik moest bij de dokter allemaal testen laten doen en in het ziekenhuis ook. Allemaal gekke vragenlijsten in moeten vullen en op naar de dokter dan maar. Het schijnt dus dat dit normaal aan het begin van je stage wordt gedaan, maar omdat het zo druk is geweest, is hier eerder geen tijd voor geweest. Eenmaal aangekomen bij de dokter - tevens hetzelfde gebouw als waar ik de drugstesten heb moeten doen- konden we natuurlijk weer een tijdje wachten totdat ik aan de beurt was. Eenmaal aan de beurt bleek het ook nog best wel een knappe Nederlandse dokter te zijn.. Allemaal testen voor het zicht, of ik recht kon lopen, noem het maar op. Toen de doorverwijzing naar het ziekenhuis. Wat een vreselijk ziekenhuis, ik ben echt ontzettend blij dat ik daar niet in hoef te liggen * even afkloppen * .. Wat een mega verschil met Nederland.. Alles is oud en het lijkt daardoor ook allemaal vies en zo niet logisch allemaal. Maar er was gelukkig een aardige mevrouw die ons hier wel even mee hielp. Er moest dus een scan van mijn lichaam worden gemaakt en ik moest bloed laten prikken. Dit ging allemaal vrij snel, binnen ongeveer een half uur stond ik weer buiten. Helaas wel met een zere arm; ze hadden mis geprikt. Naja shit happens, zijn ergere dingen in het leven..

Wij beginnen nu aan onze laatste 3 weken (!!!!!) stage. Men, de tijd is echt omgevlogen. Op Facebook/ Skype zijn ze ons al massaal toe aan het voegen, iedereen wilt contact houden. Ontzettend leuk natuurlijk. We zijn er beide wel klaar mee, maar dit komt mede ook omdat het nu gewoon ontzettend rustig is op het eiland. Er is geen reet te doen, om het maar even grof te zeggen. De Amerikanen/ Nederlanders en Venezualen hebben weer school/werk.. Het enige wat je nu eigenlijk tegenkomt zijn de wat oudere mensen en de honeymooners. Oh, soms is er nog een zakelijke meeting in het hotel; maar dat is ook maar voor 3 dagen of zo.
30 september krijgen we bezoek van Bonaire (oud- leraar van school) die de evaluatie met ons doorneemt en dan hopen we dat we het beide gehaald hebben.. Moet toch iets geks gebeuren, wil dit niet zo zijn..

Beide zijn we 10 oktober klaar en hebben dan nog 2 weken vakantie voordat we terug vliegen naar Nederland.. Bonaire- Curacao- Miami- Cruise?? Alles hebben we bekeken, maar we hebben besloten om de 2 weken hier te blijven. Zo konden we hier nog leuke dingen doen waar we eerder geen tijd voor hebben gehad. Ohja, we krijgen heel veel vragen; wanneer gaan jullie ook alweer ??- 24 oktober vliegen we weg uit Aruba en (hopen) 25 oktober te landen.

Het weer begint momenteel wel wat slechter te worden; althans slecht...?? Het REGENT! ja, we hebben de afgelopen week echt ontzettend veel regen gehad (voor ons doen dan...) de Arubanen zijn er nog steeds niet tevreden mee. Maar het regent dus wat meer waardoor het iets benauwder is overdag, ook de temperaturen lopen nu aardig op. Ik heb een app op mijn iPhone en toen we hier aan het begin aankwamen gaf hij zo ongeveer 30 graden aan, dat is nu al verhoogd naar 33 graden per dag. Het voelt dan aan als 40 graden. Kun je je voorstellen.. De nachten zijn gelukkig wel nog koeler... 28 graden haha.

Ook is het dadelijk wel weer prettig om over straat te lopen en niet de hele tijd te hoeven denken; ieuw, misschien ligt daar wel een slang. In de afgelopen heb ik er volgens mij meer gezien dan in mijn hele leven inclusief alles wat je op televisie zag. Dood/levend, het maakt niet uit. Geen idee waar het door komt, maar je ziet ze overal nu. Echt jakkie..
Ik zal wel even het verhaal vertellen over de boa's hier op het eiland, een boa is dus een wurgslang (DIE TEVENS 2 WEKEN GELEDEN GEWOON BIJ ONS IN DE TUIN LAG TE CHILLEN, G-A-D-V-E-R-D-A-M-M-E.. hij leeft niet meer hoor, don't worry, z'n kop is eraf gehakt met een schep..) maar goed, een aantal jaar geleden verzamelde er dus een meneer hier op het eiland deze schatjes. Toen zijn deze slangen dus ontsnapt uit zijn huis en laat het nu net een mannetje en vrouwtjes slang zijn geweest; wat krijg je dus; de slang gaat zich voortplanten. Blijkbaar kunnen slangen dit heel goed en heel snel dus hadden ze ineens z'n 1.000 slangen extra op het eiland. Er is toen bij het national park een regel ingesteld; voor elke LEVENDE slang die je brengt, krijg je 50 gulden (omgerekend ongeveer 25 euro).. de Arubanen zijn toen dus massaal slangen gaan vangen. Helaas hebben ze niet alle slangen kunnen vangen en planten ze zich helaas nog steeds voort. Het klinkt allemaal te mooi voor woorden en net als een sprookje, maar het is echt waar! Ik kijk nu 's avonds extra goed uit waar ik loop..

Ik ga er toch echt nog een keer over beginnen, over de Amerikanen. Zoals Peter al heel mooi zei; Amerikanen in eigen land zijn oké, maar zodra je ze erbuiten tegen komt is het een drama.. Ik kan er niet over uit wat ik van deze bevolking moet denken.. Soms vraag ik me echt af van welke planeet ze komen. Wanneer ik bij het hotel van Killian moet wachten, zit ik meestal bij de draaideur te wachten (daar staat een bankje hoor) - met een beker cola en een zak popcorn, nee oké dat laatste is een grapje. Maar ik kan het niet geloven dat de Amerikanen niet weten hoe ze een draaideur moeten lopen. Je weet wel, een simpele draaideur. Het is echt ongelofelijk, maar ze weten gewoon niet hoe het moet. Ze krijgen het serieus ook fertig om dan gewoon terug te lopen waardoor ze dus tegen de deur aanlopen. De draaideur stopt ermee, want ja dit is geen normaal verschijnsel, en de Amerikanen zijn helemaal in paniek.. Ik vind het echt ongelofelijk.. Zo kan ik nog wel meer vertellen over de Amerikanen, maar dit laat ik maar terzijde. Don't get me wrong, het zijn hele aardige mensen en ook altijd wel in voor een praatje, maar bovenstaande vind ik/we wel echt ongelofelijk..

Ik ga er maar weer eens mee stoppen, het is hier inmiddels al 9 uur en ik ga een heerlijke warme douche pakken.. oh nee, wacht die hebben we hier niet hahaha...

Komende maandag komt Anna (klasgenootje) gezellig voor 3 dagen op bezoek, zij loopt momenteel stage in Curacao.

Ayo!!